مسئله تعلیم و تربیت، مسئله ی ساختن افراد انسان است. مکتبی که در زمینه های گوناگونی چون اقتصاد، امنیت و سیاست، نگاهی سیستماتیک دارد؛ لاجرم برای آموزش و پرورشِ افراد نیز تدابیری می اندیشد. سیستم آموزش و پرورش هر مکتب، در نسبتِ با نگاهِ آن مکتب به متربی شکل می گیرد.

لذا شناخت انسان (به عنوان متربی) امری لازم و غیرقابل انکار است که فلاسفه و حکمای شرق و غرب در طول سال های متمادی به آن پرداخته اند.

در نگاه غیر الهی، صرفاً غریزه انسان مورد توجه و مداقه قرار می گیرد که این نوع تفکر، ساختارِ ناهنجارِ اجتماعیِ غرب را منتج شده است.

در مقابل این نوع نگاه، نگاهی مبتنی بر دین و مبانی الهی وجود دارد که پرورش موجودات زنده باید تابع و پیرو فطرت باشد. روند پرورشِ انسان، نهایتا به شکوفایی استعدادهای او می انجامد که شکوفاییِ استعدادهای فردِ فردِ یک جامعه، شکوفاییِ استعدادهای یک کل یا همان جامعه را سبب می شود.

رشد و نمو یک شاخه گل در گرو آب و خاک و نور مناسب است. اگر میزان این موارد مبتنی بر طبیعت نشاء نباشد در شکوفایی گل خلل ایجاد می­شود و حتی منجر به سر از خاک برنیاوردن گل خواهد شد. کودکی که به دنیا می آید نیز برای شکوفایی استعدادهایش به مراقبت، خوراک و محیطِ مبتنی بر فطرت نیازمند است.

جمهوری اسلامی ایران با ایدئولوژی و مانیفست الهیِ معین، در راستای نظام سازی، الا و لابد، حتما حتماً، باید به مقوله­ی تربیت کودک و نوجوان جامعه توجه داشته باشد تا فرامین رهبری را در جامعه ساری و جاری سازد.

وزارت آموزش و پرورش یکی از ارگان هایی­ست که به عنوان متصدی این امر شناخته می­شود. مقوله­ی آموزش، صرفا اطلاعاتی در اختیار کودک و نوجوان جامعه قرار می دهد که در دیگر جوامع نیز متداول و در حال اجراست و مورد بحث نیست. موضوع مورد نظر، پرورش انسان­هاست که در وزارت مذکور توجه چندانی به آن نمی شود.

از این رو سر درِ وزارت آموزش و پرورش دروغی نصب شده است که با تغییری کوچک، رفع می شود. اگر به تابلوهای دفاتر ثبت "ازدواج و طلاق" دقت کرده باشید؛ "ازدواج" که امری پسندیده و ثواب است با اندازه­ی بزرگ و "طلاق" به عنوان منفورترینِ حلال در نزد خدا، با اندازه ای کوچک، پایین "ازدواج" نوشته می شود.

بهتر است متصدیان امور، "آموزش" و "پرورشِ" نیز سر درِ این وزارت را به ترتیب طبق اندازه های "ازدواج" و "طلاق" قرار دهند تا تکلیف مخاطب با این وزارت روشن شود.

سازمان صدا و سیما نیز، به عنوان یکی دیگر از متصدیانِ تولید محتوا در راستای شکوفایی استعدادهای کودک و نوجوان شناخته می­شود. برای آشنایی با میزان توجه این سازمان به پرورشِ کودک و نوجوانِ کشور، به بررسی چندی از معلمان اخلاق! سیما می پردازیم.

معلم های اخلاقی! مثل خاله شادونه که بذرِ نیازهای کاذب را چنان در قلب کودکانِ پاک طینت جامعه می کارند که ازدحام نامعقول مخاطبانشان منجر به مرگ چند تن می شود.

اما کمی دقیق تر شویم؛ شب و روز کودک ما با چه پیام هایی عجین شده است؟! اگر آینده­ای سرشار از عدالت و خیر را برای کشور خود فرض کنیم؛ این پیام ها، از آینده­ی مفروض، رویایی بیش باقی نمی گذارد که با انتقال آن پیام ها به مخاطبانش، مرگ تدریجی یک رویا رقم خواهد خورد.

اینجاست که شاهد کودکان مرده ای هستیم که در زندانِ زندگیِ نباتی اسیر شده اند.

هنگامی که شخصیت­ها، موسیقی ها و دکورهای برنامه های کودک از نمونه های غربی کپی برداری شود؛ دور از ذهن نیست که مفاهیم و سبک ترانه ها و ذائقه سازی ها هم سمت و سوی غربی پیدا کند.

لذا در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران، به جای فهم و درک نیاز اصلی و اساسی کودکِ جامعه و پاسخ به آن نیازها، به تمایلات غریزی (حیوانی!) کودک دامن زده می شود.